Between tension and indifference, I was seeking what I didn’t want to forget. The gas station in Thebes, the shutter that opened towards the sea, the dribble on the wall, grandma’s bed in the summers in mount Pilion, the 1970’s Volkswagen, all were there before me. They came from way back, one-by-one, flat, building their own, solid present. As they mingled with one another, they formed something. Even I, who avoid looking at myself in the mirror, recognized my face.

Costas Goudis for Evi Karagiannidi

Ανάμεσα στην ένταση και την αδιαφορία, γύρευα ότι δεν ήθελα να ξεχάσω. Το βενζινάδικο στη Θήβα, το πατζούρι που άνοιγε στη θάλασσα, η σταγόνα στο τοίχο, το κρεβάτι της γιαγιάς τα καλοκαίρια στο Πήλιο, το Volkswagen του ‘70 ήταν μπροστά μου. Έρχονταν από πριν, ένα-ένα, επίπεδα, φτιάχνοντας το δικό τους σταθερό παρών. Όπως ανακατεύονταν το ένα με το άλλο, σχημάτιζαν κάτι. Ακόμη και εγώ που αποφεύγω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη, αναγνώρισα το πρόσωπό μου.

Κώστας Γουδής για την Εύη Καραγιαννίδη