dima

  • installation «steps»

    These steps are not yours

    The feet of Evi’s Karagiannidis are faces. The astragal – ankle, the calf which are not looking at all, the palms sometime the naked fingers, the brink of trouser and skirt, the shoes whish are dressed the foot, like the other dress, all these dressed a personality, give a style that sometimes felt like walked before the step, in other way the style stands behind, like the transparent shadow – like she was followed from close.
    These feet betray the personality almost like the fingers of the hands. These feet, that always pain, betray irreparably the personality. These feet are the way that everyone specifies his world. These feet are the illusion of the movement in a stationary landscape – in reality this landscape moves, slowly, but steady, morning, night, the landscape – the earth is moving. These feet make an illusion that “everything goes normally”. Evi Karagiannidi photographs this normality like a maniac investigator.
    These feet count the endless distance. These feet are walking secretly and we are keeping anther illusion, that no one can watch them, that simply walking. But these feet are walking on theirs world, are independents, are talking each other when they are see each other in interesting moments, sometimes they avert the face, don’t give a mention, or they look like give a mention, e.t.c. These steps are not yours. Evi looks this secret world with the eye of ethnologist and collects documents from an unknown civilization.
    The photographer Evi Karagiannidi spies. That’s why her “steps” have something like allure of peep: these fingers, these astragals, these calf they doesn’t know that we are looking them. They don’t know that we are watching the action: the continues front – back , the one – two, the one foot in front – the other back, the distance that leave to the peeper eye goes through, records the geometry of the stable cobblestone background – street, the windfall games that our feet are playing with our shadows. All these are making pornography, with the good meaning of it. The good meaning is the body initiation of in other picture “of Him”. Namely the audience is looking the picture that “she steals” and “she steals” the familiarity that she doesn’t belongs in her audience.
    The “steps” that the photographer Evi Karagiannidi records like an ethnologist and pornographer sometimes uneasily, balefully, charmingly in the depth of the picture, are scaring us, because they don’t leave us much more tolerance. You like it or not this is the world you live for. If these feet aren’t yours is worse for you. You are damned to walking always away from their…

    Aris Marangopoulos


    Αυτά τα βήματα δεν είναι Δικά σου

    Τα πόδια της Εύης Καραγιαννίδη είναι πρόσωπα. Οι αστράγαλοι, οι γάμπες που μισοφαίνονται, τα πέλματα, κάποτε τα γυμνά δάχτυλα. Οι άκρες από παντελόνια και φούστες. Τα παπούτσια, που ντύνουν το πόδι, όπως ακριβώς τα υπόλοιπα ρούχα: ντύνουν έναν χαρακτήρα, δίνουν ένα στυλ που κάποτε αισθάνεσαι ότι βαδίζει πιο μπροστά από το ίδιο το πόδι, ή άλλοτε, το στυλ στέκεται λίγο πιο πίσω, περίπου όπως η διάφανη σκιά – και, όπως εκείνη, το παρακολουθεί από κοντά.
    Τα πόδια αυτά προδίδουν τον χαρακτήρα περίπου όπως τα δάχτυλα των χεριών. Τα πόδια αυτά, που μονίμως πονάνε, προδίδουν ανεπανόρθωτα τον χαρακτήρα. Τα βήματα είναι ο τρόπος που ο καθένας ορίζει τον κόσμο του. Τα βήματα είναι η ψευδαίσθηση της κίνησης σε ένα ακίνητο τοπίο – στην πραγματικότητα εκείνο κινείται, αργά, αλλά και σταθερά, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, το τοπίο, η γη κινείται. Τα βήματα επανέρχονται, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, στο ίδιο σημείο που ξεκίνησαν. Τα βήματα τρέφουν την ψευδαίσθηση μας ότι όλα «βαδίζουν κανονικά». Η Εύη φωτογραφίζει αυτή την κανονικότητα με τη μανία φυσιοδίφη.
    Τα βήματα μετράνε την ατέλειωτη απόσταση. Τα πόδια βαδίζουν κρυφά, κι εμείς διατηρούμε την άλλη ψευδαίσθηση, ότι τάχα δεν τα βλέπει κανείς, ότι απλώς πηγαίνουν. Αλλά τα πόδια βαδίζουν στον δικό τους κόσμο, είναι ανεξάρτητα, συνομιλούν μεταξύ τους, όταν συναντιόνται σε ενδιαφέρουσες στιγμές, κάποτε αποστρέφουν το πρόσωπο, δεν δίνουν σημασία, ή, κάνουν πως δεν δίνουν σημασία κ.λ.π. κ.λ.π. Τα βήματα μας δεν είναι δικά μας. Η Εύη αντικρίζει αυτόν τον μυστικό κόσμο με την οπτική εθνολόγου που συλλέγει ντοκουμέντα κάποιου άγνωστου πολιτισμού. Η φωτογράφος Εύη κατασκοπεύει. Γι’ αυτό τα «Βήματα» της διαθέτουν κάτι από τη γοητεία της ηδονοβλεψίας: αυτά τα δάχτυλα, οι αστράγαλοι, αυτά τα πέλματα, αγνοούν ότι τα βλέπουμε. Αγνοούν ότι παρατηρούμε την πράξη: το συνεχές τους εμπρός πίσω, το ένα δύο, το ένα εμπρός, το άλλο λίγο πιο πίσω, το άνοιγμά τους, το περιθώριο που αφήνουν στο ηδονοβλεπτικό μάτι να περάσει ανάμεσα, να τα διαπεράσει, να καταγράψει τη γεωμετρία τους στο σταθερό φόντο του λιθόστρωτου δρόμου, τα απρόσμενα παιχνίδια που παίζουν στα πόδια οι σκιές τους – όλα αυτά συνιστούν μια πορνογραφία, με την καλή έννοια. Η «καλή έννοια» αφορά τη σωματική μύηση στην εικόνα του Άλλου, δηλαδή στην εικόνα που ο θεατής αυτών των φωτογραφιών προσλαμβάνει «κλέβοντας» την οικειότητα εκείνου που δεν του ανήκει, δεν του δίνεται, δεν υπάρχει γι’ αυτόν.
    Τα «Βήματα» που η φωτογράφος Εύη Καραγιαννίδη καταγράφει ως φυσιοδίφης, εθνογράφος και πορνογράφος, άλλοτε απειλητικά, άλλοτε αμήχανα, άλλοτε χαριτωμένα, στο σκοτεινό βάθος της εικόνας τους τρομάζουν. Επειδή δεν αφήνουν πολλά περιθώρια: είτε σου αρέσει ο κόσμος που ζεις, είτε όχι, αυτός είναι. Κι αν αυτά τα πόδια δεν σου ανήκουν, τόσο το χειρότερο. Είσαι καταδικασμένος να βαδίζεις εσαεί μακριά τους....

    Αρης Μαραγκόπουλος